Czy zawsze tak będzie?

- Oliver! - usłyszałem nagle i aż przeszedł mnie dreszcz zdziwienia.

- Słucham. - odwróciłem się

- Wszystko w porządku? - ahhh Ami jak zwykle troszczyła się o mnie.

   Tak, to było cudowne, jakbym miał młodszą siostrzyczkę, dla, której jestem przykładem, a wręcz bóstwem.

- Tak, nie martw się o mnie. Jak ty się czujesz? - jak na starszego braciszka przystało muszę dbać o maleństwo.

- Martwię się o resztę. - spojrzała na chorujących.

- Spokojnie, znajdziemy metodę by wszystko było dobrze. Jaka jest pogoda? - wolałem zmienić temat.

- Pada, od wczoraj.. - oznajmiła krótko.

- Hmmm, niebo się pogniewało? - uśmiechnąłem się, przy czym pokazałem moje zęby.

Właśnie, moje zęby... Przecież były nie myte od... No, nie wiem, jakoś w każdym razie wszyscy znosili swoje oddechy. Przydałoby się używanie jakichś roślin w odpowiedni sposób do tego, ale wtedy o tym naturalnie nie myślałem i gdy tak szczerzyłem żółte zębiska, dziewczynka w końcu dostała rumianych policzków i szczęścia w oczach. Pewnie teraz myślicie "śmiała się z tych zębów", ale wydaje mi się, że kiedy człowiek był w tak opłakanym stanie to radował się małymi rzeczami, a nie jak pospolity człowiek z takiej głupoty. Mylę się? To zaszczyć mnie twoim komentarzem, który zaprzeczałby mej teorii.

-Pójdę po jedzenie dla chorych.- Charlie jak zwykle dobroduszny.

- Nie. - moja mina drastyczni się zmieniła i uchyliłem łeb.

- Przestań. - warknął pod nosem.

- Ami, pójdziesz po jedzenie? - zachowywałem się jak baba z okresem, ale przecież ta sytuacja była taaaka skomplikowana.

   Pokiwała i poszła do "jadalni", gdzie prawdopodobnie czekały już posiłki.

- Charlie idź spać, a Anastasia się Tobą zaopiekuje. - mój grobowy humor powrócił.

- Nie licz na to. Kto się zajmie resztą? - gadał jak pomylony.

- Człowieku tu leży tylko chora na nie wiadomo co laska, Kilmian, Clara i Alen.- teraz zacząłem się wściekać.

- Reszta nie wie.. - zaczął, ale nie skończył.

- Jak się nimi zajmować? A ty wiesz? Ćpając im pomagasz?- Anastasia skuliła się w kłębek ze stresu.

- Wiesz, że to nie tak. - westchnął.

- Dobranoc. - odwróciłem się i ruszyłem do wyjścia.

- Olity głupku... - Anastasia wyszeptała pod nosem.

- Odezwała się. -warknąłem tak by usłyszała

Wyszedłem przed drzwi, którymi trzasnąłem. Popadywało lekko, ale to już nie była ulewa. Osunąłem się na ziemię i z drżącymi rękami na kolanach zacząłem rozmyślać co dalej. Nie mamy pojęcia o tych cholernych mocach, roślinach, które tu rosną. Zamiast znajdować odpowiedzi, czy wyjścia z sytuacji wciąż namnażałem pytania. Kiepski ze mnie przywódca, no nie?

   Postanowiłem powstać i iść coś zjeść, to było najmądrzejsze póki co.